Maar daklozen kunnen we weer herindelen in 2 groepen: feitelijk daklozen en residentiële daklozen.

Feitelijk daklozen zijn personen die van een kortdurend verblijf in een laagdrempelige opvangvoorziening gebruik maken of tijdelijk een onderkomen hebben bij familie, vrienden of kennissen. Deze laagdrempelige opvangvoorzieningen worden meestal maar  nachten per jaar gebruikt door feitelijke daklozen. (Biesma, 2008).

Residentiële daklozen zijn personen die als bewoner ingeschreven zijn in een  24–uurs woonvoorziening. Deze woonvoorziening zorgt voor maatschappelijk opvang, begeleiding en zorgverlening. Het verblijf in zo’n woonvoorziening is tenminste 6 maanden lang (Werkgroep OGGZ, 2009). 

Een thuislozen is iemand die zijn sociale netwerken, zijn “thuis”, verloren heeft. Hij/ zij heeft geen familie meer of verliest de banden met zijn familie. Daarbij verliest hij ook andere contactpersonen en verliest zo al zijn/haar verbindingen die enige betekenis voor hem/haar had (VVSG, 2013). Deze personen gebruiken vaak het postadres van de hulpinstelling waar hij/zij in verblijft (Klientenraad, 2014).

Bij thuislozen  kunnen we ook weer een onderverdeling in maken: tijdelijke thuislozen en chronische thuislozen.

Tijdelijke thuislozen komt vaak voor bij jongeren, mishandelde vrouwen en gedupeerden van uithuiszetting. Bij deze personen zijn er veel tot alle banden met familie, vrienden en kennissen verbroken. Maar er zijn wel nog aangrijpingspunten zoals voorzieningen van welzijnwerk die deze personen nog kan helpen bij hun herstel van zichzelf en hun banden.

Chronische thuislozen komt vaak voor bij circuitgasten, langdurig zwervers en kartonslapers. Hier zijn de banden met familie, vrienden en kennissen ook verbroken. Het verschil tussen chronische en tijdelijke thuislozen is dat de chronische thuislozen zo ver afglijden in het leven en steeds meer in de problemen komen dat herstel niet meer mogelijk is (Steunpunt, 2014).